مقدمه  

افزایش جمعیت تقاضا برای تولید محصولات گوناگون را به دنبال داشته است. رشد اقتصادی، پیشرفت صنایع و مدرن تر شدن تکنولژی علاوه بر فوایدی که برای بشر داشته و تحولات مثبتی در زندگی او ایجاد کرده، مشکلاتی را نیز برای او فراهم کرده است. بارزترین این مشکلات ورود آلاینده های مختلف از طریق صنایع به محیط زیست می باشد. در این میان صنایع شیمیایی بدلیل وارد کردن ترکیبات غیر قابل تجزیه بیولژیک و تجمع ‌پذیر مانند سموم دفع آفات و فلزات سنگین از اهمیت ویژه ای برخوردار می‌باشند.از جمله فلزات سنگینی که از طریق صنعت پتروشیمی وارد محیط زیست از جمله آب دریا می‌گردد، فلز سنگین جیوه است که بدلیل خطرناک بودن وجود این عنصر و ترکیبات آن در محیط باید تا آنجا که ممکن است جیوه موجود در پساب را کاهش داد چرا که فاضلاب‌های صنعتی حاوی فلزات سنگین یک تهدید جدی برای محیط و سلامت افراد هستند.در واحد پتروشیمی بندر امام به همراه پساب و فاضلاب‌های واحدهای عملیاتی مختلف بویژه واحد تولید کلر آلکالی مقدار قابل توجهی جیوه وارد محیط می‌گردد و از آنجاییکه جیوه مانند سایر فلزات سنگین قابل تجزیه توسط موجودات زنده نیست و تمایل به تجمع در ارگانیسم‌های زنده را دارد باید بتوان با استفاده از روش‌های گوناگون آن را تحت کنترل قرار داد[1]