برنامه ریزی جهت هر نوع کاری نیازمند داشتن اطلاعات مربوط به آن کار است که این نیازمندی در مورد برنامه ریزی برای استفاده های انسان از سرزمین نیز صادق است.

زیرا بدون اطلاعات مربوط به شناخت منابع اساساً نمی توان بخشهای دیگر فرآیند برنامه ریزی استفاده از سرزمین یا به عبارتی آمایش سرزمین را برای عمل برنامه ریزی مهیا ساخت. از بدو برنامه ریزی استفاده از سرزمین گردآوری اطلاعات اهم مشکل برنامه ریزان بوده است. این مهم را ابتدا با آماربرداری و نمونه برداری از منابع به انجام می رساندند و به تدریج دریافتند که جهت برنامه ریزی بهتر و دقیقتر نیاز به اطلاعات مکانی از منابع یا اطلاعات فضایی دارند. رفع مشکل را برنامه ریزان در نقشه سازی منابع یافتند. پس از جنگ جهانی دوم و پیشرفت دانش تفسیر عکسهای هوایی نقشه سازی منابع آسانتر شد. برنامه ریزان استفاده از سرزمین دریافتند که می توانند با یاری نقشه سازان و فن آوری آنان بهتر به مقصود دست یابند. مرور بر پیدایش و تحول دانش جدید رایانه ای سامانه اطلاعات جغرافیایی (GIS) را می توان به شرح زیر عنوان نمود.